(πηγή: trikalinanea.gr)
ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ
Έλλειψη καθαριότητας και υποδομών καταγγέλλουν ευτυχείς – και... σοκαρισμένοι – γονείς
Μαιευτήριο Τρικάλων! Η μοναδική μαιευτική κλινική που υπάρχει στα Τρίκαλα πλην αυτής του Γενικού Νοσοκομείου Τρικάλων. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει πως θα έπρεπε να είναι ένας αξιοπρεπέστατος χώρος, ένας χώρος με υποδομές, ένας χώρος – πρότυπο για να υποδεχθεί τα νεογνά που έρχονται στη ζωή και τις μητέρες τους που μετά από 9 μήνες κύησης, αγωνιούν να πάνε όλα καλά. Δυστυχώς όμως, όπως διαπιστώνουν πολλοί (αν όχι όλοι) που βρίσκονται για χαρμόσυνα νέα στο Μαιευτήριο, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι εικόνες εγκατάλειψης, είναι εικόνες που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Είναι εικόνες που πολλοί καταγγέλλουν και τελικά ξεχνούν, μπροστά στην είδηση της έλευσης ενός μωρού στην οικογένεια. Γιατί την ώρα της αναμονής, όλοι προσέχουν τα πάντα και λίγο αργότερα, κάνουν τα στραβά μάτια, αφού τους απασχολεί περισσότερο αν το μωρό είναι υγιές, αν ο τοκετός είχε καλή εξέλιξη και πάει λέγοντας.
Μα τι γίνεται;
Οι φωτογραφίες στο ρεπορτάζ δείχνουν τι συμβαίνει, και απεικονίζουν μόνο ένα μέρος της κατάστασης που επικρατεί στον χώρο. Βρωμιά λες και δεν υπάρχει κανείς να καθαρίζει τον χώρο, σπασμένοι καναπέδες στα δωμάτια και μια γενικότερα ανεπίτρεπτη κατάσταση, κι αυτό δεν είναι βεβαίως το μοναδικό πρόβλημα: με μια και μόνο επίσκεψη διαπιστώνει κανείς την έλλειψη υποδομών σε σημείο που, αν υπάρξει επιπλοκή κατά την διάρκεια του τοκετού, να στέλνονται τα περιστατικά στο Γενικό Νοσοκομείο Τρικάλων ή και συχνά στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας.
Την εικόνα που αντικρίζει κανείς, στο Μαιευτήριο, την κατήγγειλε στα «Τρικαλινά Νέα», ένας Τρικαλινός που προ ημερών βρέθηκε στο συγκεκριμένο χώρο για τη γέννηση του παιδιού του. Τα στοιχεία του, είναι για τους δύσπιστους, στη διάθεση της εφημερίδας, ωστόσο με δεδομένο ότι ακόμα η σύζυγός του και το παιδί τους βρίσκονται στο Μαιευτήριο, επιλέξαμε να μη δοθούν τα στοιχεία αυτά στη δημοσιότητα.
Τόσα χρήματα που πάνε;
Το απαράδεκτο της υπόθεσης είναι ότι πρόκειται για έναν χώρο, με τον οποίο συνεργάζονται οι περισσότεροι – αν όχι όλοι – οι μαιευτήρες των Τρικάλων, συνεργάζονται παιδίατροι, συνεργάζονται εν ολίγοις επιστήμονες που βγάζουν καθημερινά διόλου ευκαταφρόνητα ποσά, μέρος των οποίων θα μπορούσε σίγουρα να διατεθεί για την βελτίωση του μαιευτηρίου, για ανακαίνιση και αγορά νέου εξοπλισμού. Είναι σαφές ότι μόνο ένα ποσό από αυτό που εισπράττει ο κάθε γιατρός σε κάθε γέννα “πηγαίνει” στους ιδιοκτήτες του μαιευτηρίου, το οποίο είναι ιδιωτικό, αλλά σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει οι ιθύνοντες να αντιληφθούν ότι επειδή υπάρχει μονοπώλιο, δεν θα πρέπει να αδιαφορούν όλοι.
Πληροφοριακά να αναφέρουμε ότι από τα χρήματα που πληρώνει κάποιος για τον τοκετό, το ποσό των 600 ευρώ (σ.σ. τουλάχιστον τόσα πλήρωσε ο καταγγέλλων) διατίθεται για το Μαιευτήριο και το υπόλοιπο ποσό εισπράττει ο Μαιευτήρας.
Αλήθεια, με τόσες γέννες κάθε μήνα, πόσο δύσκολο είναι να αποκτήσει το Μαιευτήριο Τρικάλων, την εικόνα που του αρμόζει;
Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009
ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΠΟΛΛΑ ΚΕΡΑΣΙΑ, ΚΡΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΑΘΙ...
Τελικά όσο υποψιασμένοι και να είμαστε, πέφτουμε στην παγίδα ελκυστικού marketing ουκ ολίγες φορές. Το περασμένο καλοκαίρι το Notos Galleries διαφήμιζε μια «προσφορά» σύμφωνα με την οποία εάν αγόραζες από κάποιο από τα καταστήματά τους δώρο γάμου για ένα ζευγάρι μελλόνυμφων φίλων που είχαν ανοίξει τη λίστα τους εκεί, σου έστελναν ένα κουπόνι έκπτωσης 50% για αγορές καλλυντικών μικρότερης ή ίσης αξίας με το δώρο που είχες κάνει.
Έτσι κι αλλιώς θα πλήρωνες για ένα δώρο, γιατί να μην το πάρεις από εκεί και να επωφεληθείς της προσφοράς, σκεφτόσουν λογικά.
Με αυτό το σκεπτικό κατέθεσα ένα ποσό για τη λίστα γάμου φίλων μου και επικοινώνησα με το Notos για το σχετικό κουπόνι. Μετά από τουλάχιστον 10 τηλεφωνήματα - καθότι δε μένω στην Αθήνα για να μπορέσω να πάω επιτόπου να παραλάβω το κουπόνι μου και ήταν δύσκολο να μου το στείλουν ταχυδρομικώς, συνεννοήθηκα με το τμήμα δώρων να πάω να πάρω το κουπόνι μου και να κάνω τις αγορές μου στο κατάστημα κοντινής πόλης, αφού όμως θα είχα στείλει με φαξ την απόδειξη πληρωμής που μου είχε βγάλει το σύστημα στο internet (είχα κάνει την κατάθεση μέσω πιστωτικής online), κι αφού θα είχα στείλει σχετικό email και θα είχα επικοινωνήσει και πάλι τηλεφωνικώς ώστε να επιβεβαιώσω τα παραπάνω.
Δυστυχώς εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποίησα ότι τα έξοδα των τηλεφωνημάτων, φαξ και διαδρομής μέχρι το κατάστημα της άλλης πόλης ίσως και να έφτανε το ποσό της έκπτωσης που επρόκειτο να μου παρέχουν...
Τελικά, μετά από δύο φαξ και άλλα 5-6 τηλεφωνήματα, ήμουν στο δρόμο για το Notos της κοντινής μου πόλης. Παραλαμβάνω το κουπόνι κι αρχίζω όλο χαρά να γεμίζω το καλαθάκι μου καλλυντικά. Φτάνοντας στο ταμείο μου δηλώνουν ότι δεν μπορούν να μου κάνουν την έκπτωση γιατί αυτή είναι για «επιλεγμένα προιόντα» και όχι για όλα. Μου υποδεικνύουν λοιπόν τη λίστα με τα «επιλεγμένα» στα ψιλά γράμματα του κουπονιού. Μεταβολή πρώτη και πίσω στα ράφια με απογοήτευση γιατί κανένα προϊον από όσα είχα διαλέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν στη λίστα...
Στην ουσία από τα «επιλεγμένα καλλυντικά» δεν μου άρεσε κάποιο ιδιαίτερα αλλά είπα «ας είναι, έκανα τόσο δρόμο, μη φύγω με άδεια χέρια...»
Φτάνω ξανά στο ταμείο, κόστος 72 ευρώ. Σκέφτηκα ότι είμαι οκ, καθώς σύμφωνα με το κουπόνι θα ειχα την έκπτωση για αγορές μικρότερης ή ίσης αξίας με το ποσό των 80 ευρώ που είχα δώσει για το δώρο.
Η υπάλληλος κοιτάζει τα καλλυντικά, κοιτάζει και το κουπόνι και μου δηλώνει ότι ξανά ΔΕΝ μπορεί να μου περάσει την έκπτωση γιατί έπρεπε να κάνω αγορές ίσης αξίας ή άνω των 80 ευρώ (!!)
Διαβάζω ξανά και ξανά το κουπόνι, είμαι βέβαιη πως η υπάλληλος κάνει λάθος, εκείνη πάλι και μετά από 2-3 τηλεφωνήματα είναι βέβαιη ότι έχει δίκιο και με προτρέπει να κάνω ακόμα 1-2 αγορές για να συμπληρώσω το απαιτούμενο ποσό. Εγώ πάλι είμαι αποφασισμένη να μην αγοράσω ούτε καρφίτσα επιπλέον και είμαι έτοιμη να κάτσω να κάνω ανάλυση στην υπάλληλο για την ακριβή σημασία των επιρρημάτων, όταν ξαφνικά απλά εκνευρίζομαι τόσο ώστε παρατάω τα καλλυντικά στο ταμείο, μεταβολή δεύτερη και έξω από την πόρτα, ω, ναι, με άδεια χέρια. Την επόμενη μέρα τηλεφωνώ στα κεντρικά, τα κεντρικά κινητοποιούνται καθότι είναι προφανές ότι έχει γίνει λάθος από το κατάστημα της κοντινής μου πόλης. «Ελπίζω ότι δεν έγινε εκ του πονηρού», τους λέω και τους αφήνω να βρουν άκρη εκείνοι με το υποκατάστημά τους. Μια μέρα μετά μου τηλεφωνούν απολογούμενοι και μου λένε ότι θα μου στείλουν χωρίς χρέωση τα προϊόντα που είχα διαλέξει και πέντε μέρες μετά λαβαίνω ένα πακετάκι, όντως χωρίς χρέωση αλλά με προϊόντα άλλα αντί άλλων.
Θα μου πείτε τελικά ότι θεωρητικά κερδισμένη βγήκα από την όλη ιστορία και είναι προς τιμήν τους που προσπάθησαν να αποκαταστήσουν το λάθος τους - από την άλλη έχω την αίσθηση ότι πολύ απλά πολύ κακό για το τίποτα...
Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι ή ακόμα καλύτερα μην πας να τα πάρεις και καθόλου...
Έτσι κι αλλιώς θα πλήρωνες για ένα δώρο, γιατί να μην το πάρεις από εκεί και να επωφεληθείς της προσφοράς, σκεφτόσουν λογικά.
Με αυτό το σκεπτικό κατέθεσα ένα ποσό για τη λίστα γάμου φίλων μου και επικοινώνησα με το Notos για το σχετικό κουπόνι. Μετά από τουλάχιστον 10 τηλεφωνήματα - καθότι δε μένω στην Αθήνα για να μπορέσω να πάω επιτόπου να παραλάβω το κουπόνι μου και ήταν δύσκολο να μου το στείλουν ταχυδρομικώς, συνεννοήθηκα με το τμήμα δώρων να πάω να πάρω το κουπόνι μου και να κάνω τις αγορές μου στο κατάστημα κοντινής πόλης, αφού όμως θα είχα στείλει με φαξ την απόδειξη πληρωμής που μου είχε βγάλει το σύστημα στο internet (είχα κάνει την κατάθεση μέσω πιστωτικής online), κι αφού θα είχα στείλει σχετικό email και θα είχα επικοινωνήσει και πάλι τηλεφωνικώς ώστε να επιβεβαιώσω τα παραπάνω.
Δυστυχώς εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποίησα ότι τα έξοδα των τηλεφωνημάτων, φαξ και διαδρομής μέχρι το κατάστημα της άλλης πόλης ίσως και να έφτανε το ποσό της έκπτωσης που επρόκειτο να μου παρέχουν...
Τελικά, μετά από δύο φαξ και άλλα 5-6 τηλεφωνήματα, ήμουν στο δρόμο για το Notos της κοντινής μου πόλης. Παραλαμβάνω το κουπόνι κι αρχίζω όλο χαρά να γεμίζω το καλαθάκι μου καλλυντικά. Φτάνοντας στο ταμείο μου δηλώνουν ότι δεν μπορούν να μου κάνουν την έκπτωση γιατί αυτή είναι για «επιλεγμένα προιόντα» και όχι για όλα. Μου υποδεικνύουν λοιπόν τη λίστα με τα «επιλεγμένα» στα ψιλά γράμματα του κουπονιού. Μεταβολή πρώτη και πίσω στα ράφια με απογοήτευση γιατί κανένα προϊον από όσα είχα διαλέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν στη λίστα...
Στην ουσία από τα «επιλεγμένα καλλυντικά» δεν μου άρεσε κάποιο ιδιαίτερα αλλά είπα «ας είναι, έκανα τόσο δρόμο, μη φύγω με άδεια χέρια...»
Φτάνω ξανά στο ταμείο, κόστος 72 ευρώ. Σκέφτηκα ότι είμαι οκ, καθώς σύμφωνα με το κουπόνι θα ειχα την έκπτωση για αγορές μικρότερης ή ίσης αξίας με το ποσό των 80 ευρώ που είχα δώσει για το δώρο.
Η υπάλληλος κοιτάζει τα καλλυντικά, κοιτάζει και το κουπόνι και μου δηλώνει ότι ξανά ΔΕΝ μπορεί να μου περάσει την έκπτωση γιατί έπρεπε να κάνω αγορές ίσης αξίας ή άνω των 80 ευρώ (!!)
Διαβάζω ξανά και ξανά το κουπόνι, είμαι βέβαιη πως η υπάλληλος κάνει λάθος, εκείνη πάλι και μετά από 2-3 τηλεφωνήματα είναι βέβαιη ότι έχει δίκιο και με προτρέπει να κάνω ακόμα 1-2 αγορές για να συμπληρώσω το απαιτούμενο ποσό. Εγώ πάλι είμαι αποφασισμένη να μην αγοράσω ούτε καρφίτσα επιπλέον και είμαι έτοιμη να κάτσω να κάνω ανάλυση στην υπάλληλο για την ακριβή σημασία των επιρρημάτων, όταν ξαφνικά απλά εκνευρίζομαι τόσο ώστε παρατάω τα καλλυντικά στο ταμείο, μεταβολή δεύτερη και έξω από την πόρτα, ω, ναι, με άδεια χέρια. Την επόμενη μέρα τηλεφωνώ στα κεντρικά, τα κεντρικά κινητοποιούνται καθότι είναι προφανές ότι έχει γίνει λάθος από το κατάστημα της κοντινής μου πόλης. «Ελπίζω ότι δεν έγινε εκ του πονηρού», τους λέω και τους αφήνω να βρουν άκρη εκείνοι με το υποκατάστημά τους. Μια μέρα μετά μου τηλεφωνούν απολογούμενοι και μου λένε ότι θα μου στείλουν χωρίς χρέωση τα προϊόντα που είχα διαλέξει και πέντε μέρες μετά λαβαίνω ένα πακετάκι, όντως χωρίς χρέωση αλλά με προϊόντα άλλα αντί άλλων.
Θα μου πείτε τελικά ότι θεωρητικά κερδισμένη βγήκα από την όλη ιστορία και είναι προς τιμήν τους που προσπάθησαν να αποκαταστήσουν το λάθος τους - από την άλλη έχω την αίσθηση ότι πολύ απλά πολύ κακό για το τίποτα...
Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι ή ακόμα καλύτερα μην πας να τα πάρεις και καθόλου...
"ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΡΟΪΔΑ..."
Παρασκευή αργά το απόγευμα, είμαι με τις μικρές μου κόρες βόλτα στην κεντρική πλατεία της Καρδίτσας. Η μία έχει κουραστεί και αποφασίζω να κάνουμε μια στάση στα Goodys, να τσιμπήσουμε και κάτι. Το συγκεκριμένο κατάστημα έχει πολύ πρόσφατα ανακαινιστεί και δείχνει εντυπωσιακό αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει τύχει να το επισκεφτούμε.
Μπαίνουμε μέσα και αμέσως αντιλαμβανόμαστε ένα σύννεφο καπνού από τσιγάρα. Κοιτάζω γύρω μου, τασάκια και καπνίζοντες πελάτες παντού. Σκέφτομαι ότι προφανώς έχει δημιουργηθεί χώρος καπνιστών γι’αυτό και πάω στην άλλη πλευρά του μαγαζιού ψάχνοντας για χώρο μη-καπνιστών, αν και ήδη μου προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι ένα οικογενειακό μέρος όπως αυτό έχει επιτρέψει έστω και σε κάποιο κομμάτι του το κάπνισμα. Αδίκως ψάχνω για ένα τραπέζι χωρίς τασάκι επάνω.
Απευθύνομαι σε μια κοπέλα πίσω από τα ταμεία και προς μεγάλη μου έκπληξη μαθαίνω ότι εδώ και μια βδομάδα το κατάστημα λειτουργεί αποκλειστικά ως χώρος καπνιστών!! Ρωτάω αν αυτό ισχύει για όλα τα καταστήματα Goodys και μου απαντά πως όχι, αυτό είναι απόφαση του κάθε ιδιοκτήτη.
Δεν παραγγέλνω τίποτα, ρίχνω μια ματιά γύρω μου και βλέπω ένα σωρό παιδάκια μέσα ηλικίας 3, 4, 5 χρονών να τρώνε και να αναπνέουν ταυτόχρονα τον καπνό, κάνω μεταβολή και φεύγω και φυσικά όχι μόνο δεν πρόκειται να ξαναπάω εκεί, αλλά θα ενημερώσω και όλους τους φίλους και φίλες μου (καπνιστές και μη καπνιστές) και όσους μέχρι πρότινος πήγαιναν εκεί με τα παιδιά τους να ξέρουν ότι την επόμενη φορά που θα πάνε στο συγκεκριμένο κατάστημα, δε θα βρουν πια ένα καθαρό άκαπνο περιβάλλον όπου μπορούν να απολαύσουν το φαγητό τους.
Το θέμα τριγυρίζει στο μυαλό μου και την επόμενη μέρα. Επικοινωνώ με τη γραμμή 1142 να μάθω αν το νέο καθεστώς αυτού του καταστήματος είναι νόμιμο. Μια ευγενέστατη κοπέλα με πληροφορεί ότι εάν το κατάστημα είναι μέχρι 70τμ έχει το δικαίωμα να βγάλει άδεια λειτουργίας ως χώρος καπνιστών - σε αυτή την περίπτωση όμως ο νόμος λέει ρητά ότι απαγορεύεται η συνύπαρξη παιδιών-καπνού, συνεπώς το κατάστημα οφείλει να απαγορεύσει την είσοδο σε ανηλίκους. Εάν το κατάστημα είναι άνω των 70τμ, τότε μπορεί να διαθέτει έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για καπνιστές. Άρα τα Goodys της Καρδίτσας ούτε στη μια περίπτωση υπάγονται, ούτε στην άλλη έτσι όπως διαμορφώθηκαν, άρα πού είναι η νομιμότητα του πράγματος;; Συν τοις άλλοις, όπως με πληροφόρησαν, ένα κατάστημα που έχει πάρει άδεια να επιτρέπει το κάπνισμα, οφείλει να έχει σε διάφορα σημεία το ειδικό μπλε σήμα με το μαύρο κύκλο, το οποίο πιστοποιεί τη νομιμότητα του τρόπου λειτουργίας του.
Αμφιβάλλω αν εκεί που πήγα υπήρχε αυτό το σήμα...
Το όλο θέμα με έβαλε σε προβληματισμό και φυσικά ο λόγος δεν είναι ότι πρέπει να στερηθώ τις βόλτες μου με τα παιδιά και το φαγητό στα Goodys. Τι είχαμε, τι χάσαμε.
Είναι η νοοτροπία που δε λέει να αλλάξει, είναι τα «παραθυράκια»» που σχεδόν πάντα δυσκολεύουν την εφαρμογή των νόμων σε αυτό τον τόπο, είναι αυτή η τακτική του να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε και ό,τι μας βολεύει αδιαφορώντας για κανόνες, αδιαφορώντας για το κοινό καλό.
Έχω μια μικρή ελπίδα ότι αν δεν αφήνουμε πια τέτοια φαινόμενα να περνάνε έτσι, κάτι, έστω στο ελάχιστο, θα μπορέσει να αλλάξει...
Μπαίνουμε μέσα και αμέσως αντιλαμβανόμαστε ένα σύννεφο καπνού από τσιγάρα. Κοιτάζω γύρω μου, τασάκια και καπνίζοντες πελάτες παντού. Σκέφτομαι ότι προφανώς έχει δημιουργηθεί χώρος καπνιστών γι’αυτό και πάω στην άλλη πλευρά του μαγαζιού ψάχνοντας για χώρο μη-καπνιστών, αν και ήδη μου προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι ένα οικογενειακό μέρος όπως αυτό έχει επιτρέψει έστω και σε κάποιο κομμάτι του το κάπνισμα. Αδίκως ψάχνω για ένα τραπέζι χωρίς τασάκι επάνω.
Απευθύνομαι σε μια κοπέλα πίσω από τα ταμεία και προς μεγάλη μου έκπληξη μαθαίνω ότι εδώ και μια βδομάδα το κατάστημα λειτουργεί αποκλειστικά ως χώρος καπνιστών!! Ρωτάω αν αυτό ισχύει για όλα τα καταστήματα Goodys και μου απαντά πως όχι, αυτό είναι απόφαση του κάθε ιδιοκτήτη.
Δεν παραγγέλνω τίποτα, ρίχνω μια ματιά γύρω μου και βλέπω ένα σωρό παιδάκια μέσα ηλικίας 3, 4, 5 χρονών να τρώνε και να αναπνέουν ταυτόχρονα τον καπνό, κάνω μεταβολή και φεύγω και φυσικά όχι μόνο δεν πρόκειται να ξαναπάω εκεί, αλλά θα ενημερώσω και όλους τους φίλους και φίλες μου (καπνιστές και μη καπνιστές) και όσους μέχρι πρότινος πήγαιναν εκεί με τα παιδιά τους να ξέρουν ότι την επόμενη φορά που θα πάνε στο συγκεκριμένο κατάστημα, δε θα βρουν πια ένα καθαρό άκαπνο περιβάλλον όπου μπορούν να απολαύσουν το φαγητό τους.
Το θέμα τριγυρίζει στο μυαλό μου και την επόμενη μέρα. Επικοινωνώ με τη γραμμή 1142 να μάθω αν το νέο καθεστώς αυτού του καταστήματος είναι νόμιμο. Μια ευγενέστατη κοπέλα με πληροφορεί ότι εάν το κατάστημα είναι μέχρι 70τμ έχει το δικαίωμα να βγάλει άδεια λειτουργίας ως χώρος καπνιστών - σε αυτή την περίπτωση όμως ο νόμος λέει ρητά ότι απαγορεύεται η συνύπαρξη παιδιών-καπνού, συνεπώς το κατάστημα οφείλει να απαγορεύσει την είσοδο σε ανηλίκους. Εάν το κατάστημα είναι άνω των 70τμ, τότε μπορεί να διαθέτει έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για καπνιστές. Άρα τα Goodys της Καρδίτσας ούτε στη μια περίπτωση υπάγονται, ούτε στην άλλη έτσι όπως διαμορφώθηκαν, άρα πού είναι η νομιμότητα του πράγματος;; Συν τοις άλλοις, όπως με πληροφόρησαν, ένα κατάστημα που έχει πάρει άδεια να επιτρέπει το κάπνισμα, οφείλει να έχει σε διάφορα σημεία το ειδικό μπλε σήμα με το μαύρο κύκλο, το οποίο πιστοποιεί τη νομιμότητα του τρόπου λειτουργίας του.
Αμφιβάλλω αν εκεί που πήγα υπήρχε αυτό το σήμα...
Το όλο θέμα με έβαλε σε προβληματισμό και φυσικά ο λόγος δεν είναι ότι πρέπει να στερηθώ τις βόλτες μου με τα παιδιά και το φαγητό στα Goodys. Τι είχαμε, τι χάσαμε.
Είναι η νοοτροπία που δε λέει να αλλάξει, είναι τα «παραθυράκια»» που σχεδόν πάντα δυσκολεύουν την εφαρμογή των νόμων σε αυτό τον τόπο, είναι αυτή η τακτική του να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε και ό,τι μας βολεύει αδιαφορώντας για κανόνες, αδιαφορώντας για το κοινό καλό.
Έχω μια μικρή ελπίδα ότι αν δεν αφήνουμε πια τέτοια φαινόμενα να περνάνε έτσι, κάτι, έστω στο ελάχιστο, θα μπορέσει να αλλάξει...
"Προϊσταμένη στο ΤΕΙ Πάτρας που δεν γουστάρει να περνάνε τα παιδιά"
(πηγή troktiko)
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
"Ποια είναι η... κυρία Αγγελική Παπαλού; Βεβαίως και όλοι όσοι φοιτούν στο τμήμα Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων του ΤΕΙ Πάτρας γνωρίζουνε... Η συγκεκριμένη κυρία, εδώ και περίπου ένα χρόνο αν θυμάμαι καλά έχει γίνει και προϊσταμένη του τμήματος στο οποίο φοιτώ και υποτίθεται σαν προϊσταμένη θα πρέπει να νοιάζεται περισσότερο για τη σχολή και να είναι συζητήσιμη με τους φοιτητές... Μόνο που απ' οτι βλέπω τίποτα από αυτά δεν κάνει..Δεν χρειάζεται καν να επεκταθώ στο πώς βαθμολογεί τα γραπτά σε κάθε εξεταστική, αφού ενώ έχει κανείς γράψει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ για βάση, αυτή κόβει τα παιδιά έτσι για το κέφι της!!! Και μάλιστα όταν ζητήσει κανείς να δει το γραπτό του, αυτή αντί να πει τα λάθη του φοιτητή, λέει γενικότητες και ειρωνεύεται και τον ίδιο!!Τελευταία ακούγεται από έγκυρες πηγές ότι πρόκειται να διώξει αρκετούς καθηγητές απ'το τμήμα και θα διδάξει κι άλλα μαθήματα εκτός από τα δύο που ήδη διδάσκει.. Με λίγα λόγια θα διώξει τους καθηγητές που τόσα χρόνια είχαμε και αξιολογούσαν πιο σωστά τα γραπτά - τουλάχιστον οι περισσότεροι . Φανταστείτε πόσα παιδιά θα κόβονται ξανά και ξανά και στα μαθήματα που σκοπεύει να αναλάβει... Και σκοπός της βαθμολογίας της; Να έχει φοιτητές το τμήμα Ανακαίνισης. Απόδειξη αυτού, τα λόγια ενός καθηγητή μας, ο οποίος δέχτηκε επίπληξη από την ίδια επεÎ! �δή απλά πέρασε όσα άτομα είχαν γράψει στο μάθημά του και μάλιστα του επέβαλε να βάλει στη δεύτερη εξεταστική πιο δύσκολα θέματα και να κόψει παιδιά (Βλέπετε είναι η τακτική της..)Συγκεκριμένα στο μάθημά της, την Αντισεισμική Προστασία των Κατασκευών δεν περνάει κανέναν αν δεν έχει κάνει το Project που ζητάει κατά τη διάρκεια του εξαμήνου, ενώ η ίδια την άκουσα με τα αυτιά μου να λέει ότι όσοι είναι παλιό εξάμηνο δεν χρειάζεται να παρακολουθούν ξανά το μάθημα, παρά μόνο να προσέρχονται στην εξέταση στο τέλος του εξαμήνου.. Πώς λοιπόν περιμένει να κάνουμε το Project αν δεν έχουμε παρευρεθεί σε καμία από τις παραδόσεις του μαθήματος της;Άλλο ένα θέμα που ταλανίζει το τμήμα εδώ και πάρα πολύ καιρό, είναι το «σπάσιμο των αλυσίδων», αφού πάρα πολλές σχολές δεν έχουν πλεόν τις τόσο βασανιστικές για τα παιδιά αλυσίδες για να μένουν κολλημένα στα πρώτα εξάμηνα ενώ είναι Πτυχίο, Πτυχίο Β και πάει λέγοντας.. Στο δικό μας τμήμα οι περισσοότεροι έχουμε τελειώσει με όλα τα μαθήματα ειδικότητας, που είναι και τα πιο καθοριστικά για τη σχολή και την απόκτηση του πτυχίου κι έχουμε μείνει κολλημένοι σε μαθήματα πρώτων εξαμήνων εξ' αιτίας των αλυσίδων. Και η κυρία Παπαλού δεν σηκώνει κουβέντα για το σπάσιμό τους.Και τέλος όπως είναι ευρέως πλέον γνωστό, το Τμήμα Ανακαίνισης δεν έχει ακόμα επαγγελματικά δικαιώματα και η ίδια δεν κάνει καν προσπάθειες για την απόκτησή τους, σε αντίθεση με μια άλλη καθηγήτρια του τμήματος, η οποία ξέρω ότι έχει προσπαθήσει πολύ γι'αυτό και τα έχει δώσει όλα για το τμήμα.Λοιπόν αυτή είναι η κυρία Παπαλού, η οποία θέλει να λέγεται και προϊσταμένη του τμήματος, μόνο που για να είναι κανείς προϊστάμενος τμήματος, νοιάζεται γι αυτό και προσπαθεί για το καλύτερο. Δεν έχω κάτι άλλο να πω.Τα συμπεράσματα δικά σας..."
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
"Ποια είναι η... κυρία Αγγελική Παπαλού; Βεβαίως και όλοι όσοι φοιτούν στο τμήμα Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων του ΤΕΙ Πάτρας γνωρίζουνε... Η συγκεκριμένη κυρία, εδώ και περίπου ένα χρόνο αν θυμάμαι καλά έχει γίνει και προϊσταμένη του τμήματος στο οποίο φοιτώ και υποτίθεται σαν προϊσταμένη θα πρέπει να νοιάζεται περισσότερο για τη σχολή και να είναι συζητήσιμη με τους φοιτητές... Μόνο που απ' οτι βλέπω τίποτα από αυτά δεν κάνει..Δεν χρειάζεται καν να επεκταθώ στο πώς βαθμολογεί τα γραπτά σε κάθε εξεταστική, αφού ενώ έχει κανείς γράψει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ για βάση, αυτή κόβει τα παιδιά έτσι για το κέφι της!!! Και μάλιστα όταν ζητήσει κανείς να δει το γραπτό του, αυτή αντί να πει τα λάθη του φοιτητή, λέει γενικότητες και ειρωνεύεται και τον ίδιο!!Τελευταία ακούγεται από έγκυρες πηγές ότι πρόκειται να διώξει αρκετούς καθηγητές απ'το τμήμα και θα διδάξει κι άλλα μαθήματα εκτός από τα δύο που ήδη διδάσκει.. Με λίγα λόγια θα διώξει τους καθηγητές που τόσα χρόνια είχαμε και αξιολογούσαν πιο σωστά τα γραπτά - τουλάχιστον οι περισσότεροι . Φανταστείτε πόσα παιδιά θα κόβονται ξανά και ξανά και στα μαθήματα που σκοπεύει να αναλάβει... Και σκοπός της βαθμολογίας της; Να έχει φοιτητές το τμήμα Ανακαίνισης. Απόδειξη αυτού, τα λόγια ενός καθηγητή μας, ο οποίος δέχτηκε επίπληξη από την ίδια επεÎ! �δή απλά πέρασε όσα άτομα είχαν γράψει στο μάθημά του και μάλιστα του επέβαλε να βάλει στη δεύτερη εξεταστική πιο δύσκολα θέματα και να κόψει παιδιά (Βλέπετε είναι η τακτική της..)Συγκεκριμένα στο μάθημά της, την Αντισεισμική Προστασία των Κατασκευών δεν περνάει κανέναν αν δεν έχει κάνει το Project που ζητάει κατά τη διάρκεια του εξαμήνου, ενώ η ίδια την άκουσα με τα αυτιά μου να λέει ότι όσοι είναι παλιό εξάμηνο δεν χρειάζεται να παρακολουθούν ξανά το μάθημα, παρά μόνο να προσέρχονται στην εξέταση στο τέλος του εξαμήνου.. Πώς λοιπόν περιμένει να κάνουμε το Project αν δεν έχουμε παρευρεθεί σε καμία από τις παραδόσεις του μαθήματος της;Άλλο ένα θέμα που ταλανίζει το τμήμα εδώ και πάρα πολύ καιρό, είναι το «σπάσιμο των αλυσίδων», αφού πάρα πολλές σχολές δεν έχουν πλεόν τις τόσο βασανιστικές για τα παιδιά αλυσίδες για να μένουν κολλημένα στα πρώτα εξάμηνα ενώ είναι Πτυχίο, Πτυχίο Β και πάει λέγοντας.. Στο δικό μας τμήμα οι περισσοότεροι έχουμε τελειώσει με όλα τα μαθήματα ειδικότητας, που είναι και τα πιο καθοριστικά για τη σχολή και την απόκτηση του πτυχίου κι έχουμε μείνει κολλημένοι σε μαθήματα πρώτων εξαμήνων εξ' αιτίας των αλυσίδων. Και η κυρία Παπαλού δεν σηκώνει κουβέντα για το σπάσιμό τους.Και τέλος όπως είναι ευρέως πλέον γνωστό, το Τμήμα Ανακαίνισης δεν έχει ακόμα επαγγελματικά δικαιώματα και η ίδια δεν κάνει καν προσπάθειες για την απόκτησή τους, σε αντίθεση με μια άλλη καθηγήτρια του τμήματος, η οποία ξέρω ότι έχει προσπαθήσει πολύ γι'αυτό και τα έχει δώσει όλα για το τμήμα.Λοιπόν αυτή είναι η κυρία Παπαλού, η οποία θέλει να λέγεται και προϊσταμένη του τμήματος, μόνο που για να είναι κανείς προϊστάμενος τμήματος, νοιάζεται γι αυτό και προσπαθεί για το καλύτερο. Δεν έχω κάτι άλλο να πω.Τα συμπεράσματα δικά σας..."
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
ΕΝΑΣ ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ, ΕΝΑ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ...
Η Άννα στις αρχές του χρόνου περίμενε όλο χαρά της γέννηση της κορούλας της. Έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στο γιατρό της είχε αποφασίσει να κάνει ο,τι της υποδείξει με μία και μοναδική εξαίρεση: εφόσον η καισαρική ήταν δεδομένη, είχε παρακαλέσει για επισκληρίδιο αναισθησία για να δει το μωράκι της να γεννιέται. Ο γιατρός την διαβεβαίωσε οτι θα της έφερνε τον "καλύτερο αναισθησιολόγο της περιοχής" γι'αυτο το λόγο.
Το πρωί του τοκετού η Άννα ήταν ήρεμη. Την οδήγησαν στο θάλαμο προετοιμασίας και λίγα λεπτά πριν το χειρουργείο, ένας κατά τα άλλα ευγενέστατος κύριος που συστήθηκε ως ο αναισθησιολόγος κάθησε κοντά της και άρχισε να προσπαθεί να τη μεταπείσει για την επισκληρίδιο, τρομοκρατώντας την οτι πρόκειται για μια "επικίνδυνη διαδικασία" που μπορεί να επιφέρει "τρομερούς πονοκεφάλους" μέχρι και "ανακοπή καρδιάς" (!!)
Της πρότεινε ολικη νάρκωση ως την πλέον ασφαλή μέθοδο, κι ας μη δει το μωρό της να γεννιέται.
Η Άννα τα έχασε. Έχοντας ήδη κάποιες γνώσεις πάνω στο θέμα, έφερε ενστάσεις, επέμεινε στην αρχική της απόφαση. Ο αναισθησιολόγος άρχισε να δυσφορεί, βγήκε από το δωμάτιο και ζήτησε να ξεκινήσει η καισαρική.
Πάνω στο τραπέζι του χειρουργείου, παράσταση μέρος δεύτερο. "Μα γιατί επιμένεις να θέλεις επισκληρίδιο, είναι επικίνδυνη! Αν σου συμβεί κάτι κακό δε σκέφτεσαι το πρώτο παιδί σου που περιμένει εκεί έξω;"
Η ψυχολογική πίεση αφόρητη.
Ο γυναικολόγος ούτε κουβέντα, σαν να μην διαδραματιζόταν αυτή η κατάσταση μπροστά του.
Η Άννα διαμαρτυρήθηκε.
"Μα γιατί μου το κάνετε αυτό;; Αν ήξερα ότι θα εξαναγκαζόμουν να γεννήσω με γενική αναισθησία θα επέλεγα άλλο μαιευτήριο!"
"Δεν είσαι υποχρεωμένη να γεννήσεις εδω! Το χειρουργείο δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, μπορείς να σηκωθείς να φύγεις και να πας αλλού να γεννήσεις!"
Η Άννα σάστισε, είπε για τελευταία φορά οτι επιμένει να γίνει ο τοκετός όπως τον ονειρεύτηκε, αφού δεν υπήρχαν ιατρικοί λόγοι για κάτι διαφορετικό, ο αναισθησιολόγος κάτι μουρμούρισε και της είπε ότι θα της έκανε μια "μικρή μέθη" μέχρι να ετοιμαστεί η επισκληρίδιος...
.........................................
Η Άννα άνοιξε τα μάτια της και το πρώτο που είδε ήταν τα πράσινα πλακάκια ενός μικρού δωματίου. Όλα ήταν θολά. Γύρισε το κεφάλι και είδε τον άντρα της. "Τι έγινε; Πού είμαι;"
"Είσαι στο δωμάτιο ανάνηψης. Σου έκαναν ολική νάρκωση, το μωρό γεννήθηκε και είναι καλά."
Το μυαλό της ήταν τόσο θολωμένο όσο και οι εικόνες που έπαιζαν μπροστά στα μάτια της. Προσπαθούσε να βάλει τις σκέψεις της σε μια τάξη, τι είχε γίνει, γιατί έκαναν κάτι άλλο από αυτό που είχε ζητήσει;
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, σαν να είχαν παγώσει και τα συναισθήματά της. Ζητούσε μόνο να δει το παιδί.
"Δεν επιτρέπουμε κυρία μου να δείτε το παιδί πριν από τις 6 το απόγευμα. Κανονισμός μαιευτηρίου!"
Μα δεν ηταν δυνατον, η ώρα ήταν μόλις 10.30 το πρωί!
Ο άντρας της τη διαβεβαίωσε ότι είχε δει το μωρό και ότι όλα ήταν καλά.
Εκείνη πάλι δυσκολευόταν να το πιστέψει, μήπως το μωράκι της είχε κάποιο πρόβλημα και δεν της το έλεγαν;
Μέχρι τις 3 το μεσημέρι και παρά τους μετεγχειρητικούς πόνους, η Άννα έκανε κουράγιο και περίμενε. Κάπου εκεί όμως άρχισε να κλαίει και να ζητά να δει το μωρό της, να το βάλει στο στήθος, να πιει λίγο πρωτόγαλα...
Η αντίσταση των μαιών κάμφθηκε επιτέλους στις 5μμ, και η Άννα αγκάλιασε επιτέλους την κορούλα της.
"Γιατί κάνατε τόσες ώρες να μου τη φέρετε;" παραπονέθηκε στις μαίες, "δεν ξέρετε οτι το νεογέννητο πρέπει να βρεθεί στην αγκαλιά της μαμάς του το συντομότερο;;"
"Μην πιστεύεις τις ανοησίες των βιβλίων", ήταν η απάντηση...
Το ίδιο βράδυ ο πόνος φούντωσε ξαφνικά και έγινε σχεδόν ανυπόφορος. Η Άννα, κάλεσε μια μαία κι όταν αυτή φάνηκε στην πόρτα, μετά από μιαμιση ώρα, της έδωσε στο χέρι δυο χρωματιστά χαπάκια που ήπιε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ο πόνος δε μειώθηκε ούτε στο ελάχιστο. Το μωρό ήρθε στο θάλαμο να θηλάσει μετά από λίγο και μέσα σε λίγα λεπτά είχε πέσει σε βαθύ ύπνο.
Το πρωί η Άννα έντρομη πληροφορήθηκε ότι τα χρωματιστά χαπάκια που είχε πιει ως παυσίπονα ήταν tavor και lexotanil!!
Το πρωί το μωρό ερχόταν και πάλι στο θάλαμο και μαζί με αυτό και η καθαρίστρια που σφουγγάριζε με μπόλικη χλωρίνη το πάτωμα και η μυρωδιά σε ζάλιζε. Τι πρεμούρα για καθαριότητα και τι ειρωνεία.. Χλωρίνη στο πάτωμα, αλλά οι ντουλάπες του δωματίου ήταν γεμάτες μούχλα και ιστούς από αράχνες!
Τα "πυρεξάκια" των νεογέννητων δεν ηταν πυρεξάκια όπως αυτά των σύγχρονων μαιευτηρίων, αλλά κάτι παμπάλαια σιδερένια καλάθια, φθαρμένα όσο δεν πήγαινε...
Το κρεβάτι, το στρώμα ποιός ξέρει κι αυτά πόσο παλιά ηταν... Η Άννα ενιωθε πόνο σε όλο της το σώμα, από τον αυχένα μέχρι τα πόδια!
Βγήκε λίγο στο διάδρομο να περπατήσει.
Με αηδία αντίκρισε ξεχαρβαλωμένες πρίζες, πόρτες βγαλμένες από τη θέση τους και ακουμπισμένες όπως όπως στην κεντρικη σκάλα, ένας αρχαίος ψύκτης νερού που φυσικά δε λειτουργούσε, ένα ίδιας ηλικίας κλιματιστικό, τοίχοι φθαρμένοι που κρύβονταν περιστασιακά από γλάστρες και μπαλόνια...
Και τι κακό timing..
Παραδίπλα γινόταν ανακαίνιση σε 2-3 δωμάτια για να γίνουν σουίτες...
Η φασαρία ήταν αφόρητη, η σκόνη έφτανε μέχρι μέσα στο δωμάτιο!
Το μωρό αδυνατούσε να κοιμηθεί και η Άννα δεν ήθελε να το στείλει κάτω στο θάλαμο νεογνών γιατί είχε μάθει ότι ο θάλαμος ήταν ξεκλείδωτος και συχνά αφύλακτος. Καλύτερα το μωρό στη φασαρία και τη σκόνη παρά να της το κλέψει κανείς!
"Θέλω να πάω σπίτι μου..!", έλεγε και ξανάλεγε.
Ο αναισθησιολόγος πέρασε από το θάλαμο να της μιλήσει, τον αντιμετώπισε με ψυχρότητα, δεν ήθελε ουτε να τον βλέπει. Με κάτι ανόητα επιχειρήματα προσπάθησε να δικαιολογηθεί που την ξεγέλασε και τελικά της έκανε ολική νάρκωση. Η Άννα φυσικά και δεν πείστηκε και δεν ένιωσε καλύτερα όταν της είπε "μην κοιτάς ό,τι πήγε στραβά κι ο,τι δεν πήγε οπως ήθελες, σημασία έχει ότι εσύ και το μωρό είστε καλά!"
Όχι δεν έχει μόνο αυτό σημασία!
Σημασία έχει να είσαι ασθενής και να σε αντιμετωπίσουν ως άνθρωπο. Να σε σεβαστούν, να μη σε κοροϊδέψουν για να μη σε χάσουν από πελάτη. Να καταλάβουν ότι έχεις κάποια δικαιώματα ως ασθενής και ως άνθρωπος που δεν μπορούν να τα καταπατούν επειδή εκείνη την ώρα τους έχεις ανάγκη.
Να μην υποτιμήσουν τη νοημοσύνη σου!
Η Άννα σκέφτηκε πολλές φορές να γυρίσει εκεί, στο μαιευτήριο Τρικάλων, να ζητήσει το λόγο απ'ολους όσους ήταν παρόντες εκείνη τη μέρα σε εκείνο το φιάσκο. Τελικά, μετά από μια κουβέντα με το γυναικολόγο της ο οποίος ένιψε τας χειρας του ως γνησιος Πιλατος, συνειδητοποίησε ότι η κλίκα των γιατρών είναι πολύ ισχυρή και ο,τι και να έκανε, εκείνοι θα αλληλοκαλύπτονταν.
Κι έτσι το θέμα ξεχάστηκε, το περιστατικό πέρασε στην ιστορία αλλά δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό της.
Κι από τότε όταν ο δρόμος τη φέρνει προς τα Τρίκαλα, φροντίζει να μην περάσει από το μαιευτήριο, ούτε απέξω...
Το πρωί του τοκετού η Άννα ήταν ήρεμη. Την οδήγησαν στο θάλαμο προετοιμασίας και λίγα λεπτά πριν το χειρουργείο, ένας κατά τα άλλα ευγενέστατος κύριος που συστήθηκε ως ο αναισθησιολόγος κάθησε κοντά της και άρχισε να προσπαθεί να τη μεταπείσει για την επισκληρίδιο, τρομοκρατώντας την οτι πρόκειται για μια "επικίνδυνη διαδικασία" που μπορεί να επιφέρει "τρομερούς πονοκεφάλους" μέχρι και "ανακοπή καρδιάς" (!!)
Της πρότεινε ολικη νάρκωση ως την πλέον ασφαλή μέθοδο, κι ας μη δει το μωρό της να γεννιέται.
Η Άννα τα έχασε. Έχοντας ήδη κάποιες γνώσεις πάνω στο θέμα, έφερε ενστάσεις, επέμεινε στην αρχική της απόφαση. Ο αναισθησιολόγος άρχισε να δυσφορεί, βγήκε από το δωμάτιο και ζήτησε να ξεκινήσει η καισαρική.
Πάνω στο τραπέζι του χειρουργείου, παράσταση μέρος δεύτερο. "Μα γιατί επιμένεις να θέλεις επισκληρίδιο, είναι επικίνδυνη! Αν σου συμβεί κάτι κακό δε σκέφτεσαι το πρώτο παιδί σου που περιμένει εκεί έξω;"
Η ψυχολογική πίεση αφόρητη.
Ο γυναικολόγος ούτε κουβέντα, σαν να μην διαδραματιζόταν αυτή η κατάσταση μπροστά του.
Η Άννα διαμαρτυρήθηκε.
"Μα γιατί μου το κάνετε αυτό;; Αν ήξερα ότι θα εξαναγκαζόμουν να γεννήσω με γενική αναισθησία θα επέλεγα άλλο μαιευτήριο!"
"Δεν είσαι υποχρεωμένη να γεννήσεις εδω! Το χειρουργείο δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, μπορείς να σηκωθείς να φύγεις και να πας αλλού να γεννήσεις!"
Η Άννα σάστισε, είπε για τελευταία φορά οτι επιμένει να γίνει ο τοκετός όπως τον ονειρεύτηκε, αφού δεν υπήρχαν ιατρικοί λόγοι για κάτι διαφορετικό, ο αναισθησιολόγος κάτι μουρμούρισε και της είπε ότι θα της έκανε μια "μικρή μέθη" μέχρι να ετοιμαστεί η επισκληρίδιος...
.........................................
Η Άννα άνοιξε τα μάτια της και το πρώτο που είδε ήταν τα πράσινα πλακάκια ενός μικρού δωματίου. Όλα ήταν θολά. Γύρισε το κεφάλι και είδε τον άντρα της. "Τι έγινε; Πού είμαι;"
"Είσαι στο δωμάτιο ανάνηψης. Σου έκαναν ολική νάρκωση, το μωρό γεννήθηκε και είναι καλά."
Το μυαλό της ήταν τόσο θολωμένο όσο και οι εικόνες που έπαιζαν μπροστά στα μάτια της. Προσπαθούσε να βάλει τις σκέψεις της σε μια τάξη, τι είχε γίνει, γιατί έκαναν κάτι άλλο από αυτό που είχε ζητήσει;
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, σαν να είχαν παγώσει και τα συναισθήματά της. Ζητούσε μόνο να δει το παιδί.
"Δεν επιτρέπουμε κυρία μου να δείτε το παιδί πριν από τις 6 το απόγευμα. Κανονισμός μαιευτηρίου!"
Μα δεν ηταν δυνατον, η ώρα ήταν μόλις 10.30 το πρωί!
Ο άντρας της τη διαβεβαίωσε ότι είχε δει το μωρό και ότι όλα ήταν καλά.
Εκείνη πάλι δυσκολευόταν να το πιστέψει, μήπως το μωράκι της είχε κάποιο πρόβλημα και δεν της το έλεγαν;
Μέχρι τις 3 το μεσημέρι και παρά τους μετεγχειρητικούς πόνους, η Άννα έκανε κουράγιο και περίμενε. Κάπου εκεί όμως άρχισε να κλαίει και να ζητά να δει το μωρό της, να το βάλει στο στήθος, να πιει λίγο πρωτόγαλα...
Η αντίσταση των μαιών κάμφθηκε επιτέλους στις 5μμ, και η Άννα αγκάλιασε επιτέλους την κορούλα της.
"Γιατί κάνατε τόσες ώρες να μου τη φέρετε;" παραπονέθηκε στις μαίες, "δεν ξέρετε οτι το νεογέννητο πρέπει να βρεθεί στην αγκαλιά της μαμάς του το συντομότερο;;"
"Μην πιστεύεις τις ανοησίες των βιβλίων", ήταν η απάντηση...
Το ίδιο βράδυ ο πόνος φούντωσε ξαφνικά και έγινε σχεδόν ανυπόφορος. Η Άννα, κάλεσε μια μαία κι όταν αυτή φάνηκε στην πόρτα, μετά από μιαμιση ώρα, της έδωσε στο χέρι δυο χρωματιστά χαπάκια που ήπιε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ο πόνος δε μειώθηκε ούτε στο ελάχιστο. Το μωρό ήρθε στο θάλαμο να θηλάσει μετά από λίγο και μέσα σε λίγα λεπτά είχε πέσει σε βαθύ ύπνο.
Το πρωί η Άννα έντρομη πληροφορήθηκε ότι τα χρωματιστά χαπάκια που είχε πιει ως παυσίπονα ήταν tavor και lexotanil!!
Το πρωί το μωρό ερχόταν και πάλι στο θάλαμο και μαζί με αυτό και η καθαρίστρια που σφουγγάριζε με μπόλικη χλωρίνη το πάτωμα και η μυρωδιά σε ζάλιζε. Τι πρεμούρα για καθαριότητα και τι ειρωνεία.. Χλωρίνη στο πάτωμα, αλλά οι ντουλάπες του δωματίου ήταν γεμάτες μούχλα και ιστούς από αράχνες!
Τα "πυρεξάκια" των νεογέννητων δεν ηταν πυρεξάκια όπως αυτά των σύγχρονων μαιευτηρίων, αλλά κάτι παμπάλαια σιδερένια καλάθια, φθαρμένα όσο δεν πήγαινε...
Το κρεβάτι, το στρώμα ποιός ξέρει κι αυτά πόσο παλιά ηταν... Η Άννα ενιωθε πόνο σε όλο της το σώμα, από τον αυχένα μέχρι τα πόδια!
Βγήκε λίγο στο διάδρομο να περπατήσει.
Με αηδία αντίκρισε ξεχαρβαλωμένες πρίζες, πόρτες βγαλμένες από τη θέση τους και ακουμπισμένες όπως όπως στην κεντρικη σκάλα, ένας αρχαίος ψύκτης νερού που φυσικά δε λειτουργούσε, ένα ίδιας ηλικίας κλιματιστικό, τοίχοι φθαρμένοι που κρύβονταν περιστασιακά από γλάστρες και μπαλόνια...
Και τι κακό timing..
Παραδίπλα γινόταν ανακαίνιση σε 2-3 δωμάτια για να γίνουν σουίτες...
Η φασαρία ήταν αφόρητη, η σκόνη έφτανε μέχρι μέσα στο δωμάτιο!
Το μωρό αδυνατούσε να κοιμηθεί και η Άννα δεν ήθελε να το στείλει κάτω στο θάλαμο νεογνών γιατί είχε μάθει ότι ο θάλαμος ήταν ξεκλείδωτος και συχνά αφύλακτος. Καλύτερα το μωρό στη φασαρία και τη σκόνη παρά να της το κλέψει κανείς!
"Θέλω να πάω σπίτι μου..!", έλεγε και ξανάλεγε.
Ο αναισθησιολόγος πέρασε από το θάλαμο να της μιλήσει, τον αντιμετώπισε με ψυχρότητα, δεν ήθελε ουτε να τον βλέπει. Με κάτι ανόητα επιχειρήματα προσπάθησε να δικαιολογηθεί που την ξεγέλασε και τελικά της έκανε ολική νάρκωση. Η Άννα φυσικά και δεν πείστηκε και δεν ένιωσε καλύτερα όταν της είπε "μην κοιτάς ό,τι πήγε στραβά κι ο,τι δεν πήγε οπως ήθελες, σημασία έχει ότι εσύ και το μωρό είστε καλά!"
Όχι δεν έχει μόνο αυτό σημασία!
Σημασία έχει να είσαι ασθενής και να σε αντιμετωπίσουν ως άνθρωπο. Να σε σεβαστούν, να μη σε κοροϊδέψουν για να μη σε χάσουν από πελάτη. Να καταλάβουν ότι έχεις κάποια δικαιώματα ως ασθενής και ως άνθρωπος που δεν μπορούν να τα καταπατούν επειδή εκείνη την ώρα τους έχεις ανάγκη.
Να μην υποτιμήσουν τη νοημοσύνη σου!
Η Άννα σκέφτηκε πολλές φορές να γυρίσει εκεί, στο μαιευτήριο Τρικάλων, να ζητήσει το λόγο απ'ολους όσους ήταν παρόντες εκείνη τη μέρα σε εκείνο το φιάσκο. Τελικά, μετά από μια κουβέντα με το γυναικολόγο της ο οποίος ένιψε τας χειρας του ως γνησιος Πιλατος, συνειδητοποίησε ότι η κλίκα των γιατρών είναι πολύ ισχυρή και ο,τι και να έκανε, εκείνοι θα αλληλοκαλύπτονταν.
Κι έτσι το θέμα ξεχάστηκε, το περιστατικό πέρασε στην ιστορία αλλά δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό της.
Κι από τότε όταν ο δρόμος τη φέρνει προς τα Τρίκαλα, φροντίζει να μην περάσει από το μαιευτήριο, ούτε απέξω...
Μόνο πού και πού κοιτάει τις φωτογραφίες που τράβηξε εκεί - αυτές που δεν εκτύπωσε και δεν έβαλε στο άλμπουμ της κορούλας της αλλά κράτησε σε ένα φάκελο στον υπολογιστή της - και αναρωτιέται αν άλλαξε η κατάσταση εκεί έστω και στο ελάχιστο...
(τα ονόματα των γιατρών είναι στη διάθεση όποιου επιθυμεί να τα πληροφορηθεί)
Τα Στραβά και τα Παράλογα...
Εδώ και πολύ καιρό είχα ένα μικρό τετράδιο όπου καθόμουν κι έγραφα όσα έβλεπα, άκουγα, ζούσα κάθε μέρα και με απογοήτευαν, με θύμωναν.
Ε, ναι, θυμώνω πολύ όταν βλέπω έλλειψη ανθρωπιάς, έλλειψη επαγγελματισμού, έλλειψη στοιχειώδους ευαισθησίας και ευγένειας, έλλειψη λογικής!
Αποφάσισα να μη συνεχισω να γράφω όλα αυτά για να τα διαβάζω μόνο εγώ, αλλά να τα μοιραστώ με κόσμο που σκέφτεται το ίδιο με μένα, γράφοντας τα σε αυτό εδώ το blog.
Και θα ήταν ευχής έργο να δω επισκέπτες και αναγνώστες να γράφουν και τις δικές τους εμπειρίες, φτάνει πια συνέχεια να κάνουμε τα στραβά μάτια στα κακώς κείμενα..!
Ξεκινάω λοιπόν...
Ε, ναι, θυμώνω πολύ όταν βλέπω έλλειψη ανθρωπιάς, έλλειψη επαγγελματισμού, έλλειψη στοιχειώδους ευαισθησίας και ευγένειας, έλλειψη λογικής!
Αποφάσισα να μη συνεχισω να γράφω όλα αυτά για να τα διαβάζω μόνο εγώ, αλλά να τα μοιραστώ με κόσμο που σκέφτεται το ίδιο με μένα, γράφοντας τα σε αυτό εδώ το blog.
Και θα ήταν ευχής έργο να δω επισκέπτες και αναγνώστες να γράφουν και τις δικές τους εμπειρίες, φτάνει πια συνέχεια να κάνουμε τα στραβά μάτια στα κακώς κείμενα..!
Ξεκινάω λοιπόν...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)